Με αφορμή τον χθεσινό 9ο Μαραθώνιο 'Μέγας Αλέξανδρος ' στον οποίο και συμμετείχα τρέχοντας τα 5 χιλιόμετρα ,έκανα διάφορες σκέψεις για τον χαρακτήρα των ανθρώπων και για τη ζωή.
Μια θάλασσα κόσμου ,παιδάκια με τους γονείς τους, με τους παππούδες ,νέοι,άτομα με ειδικές ικανότητες ,όλων των ειδών οι άνθρωποι ξεχύθηκαν ενθουσιασμένοι για έναν 'αγώνα' με αγνά κίνητρα προκειμένου να μαζευτούν χρήματα για φιλανθρωπικούς συλλόγους. Όλοι μαζί ενωμένοι εμψυχώναμε ο ένας τον άλλο ,αμβλύνοντας την ανησυχία για αποτυχία .Γιατί για όλους σημασία είχε η συμμετοχή!
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότερο παρατηρώ ανθρώπους να γελάνε δυνατά και με την καρδιά τους. Ολο και περισσότεροι 'σκάνε' ένα συμβατικό χαμόγελο αλλά η κούραση και η αγανάκτηση είναι ζωγραφισμένη στα μάτια τους.Γιατί τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια!Αγανάκτηση γιατί η ζωή μας πλέον έχει γίνει μια καθημερινή ταινία που επαναλαμβάνεται συνεχώς και η αναλγησία έχει πάρει τη θέση της ζωντάνιας και της διάθεσης για να ζήσουμε.Πολλές φορές πιάνω και εγώ τον εαυτό μου να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην καθημερινή ρουτίνα και οι μέρες να μην έχουν νόημα.
Χθες όμως όλα γέμισαν με φως ,παρόλο που η Θεσσαλονίκη μας ήταν βροχερή.Ο Μαραθώνιος φώτισε τις καρδιές μας με γέλια, πειράγματα , γνωριμίες και τη χαρά του ταξιδιού στην Ιθάκη και ευτυχώς και την επίτευξη του στόχου με την άφιξη στον τερματισμό.
Σκεπτόμενη τον όρο 'μαραθώνιος' αναλογίζομαι σε πόσους μαραθώνιους τρέχουμε στη ζωή μας και πολλοί είναι και ταυτόχρονοι και ακόμα πιο δύσκολοι από τα 5 χιλιόμετρα..'Εργασιακοί' μαραθώνιοι προκειμένου να είμαστε σωστοί ως επαγγελματίες ,ως εργοδότες ,ως οικοδεσπότες στα μαγαζιά μας ,στην κοινωνία .'Οικογενειακοί'/'φιλικοί' μαραθώνιοι ώστε να είμαστε κοντά στην οικογένεια μας και στους φίλους μας παρά την αλλοτρίωση που μας δημιουργεί η σκληρή πραγματικότητα με τις αμέτρητες υποχρεώσεις ,τα βάσανα και τις πολλές ώρες εργασίας.Τα είδη των μαραθωνίων μας πολλά .
Ο πιο σημαντικός μαραθώνιος όμως είναι αυτός με τον εαυτό μας .Πολύ συχνά αμελούμε να 'τρέξουμε' και για εμάς.Να πάρουμε μέρος στον μαραθώνιο της ψυχής μας .Στον αγώνα για την προσωπική μας ευτυχία και ολοκλήρωση.Η πορεία ζωής των 27 μου χρόνων ήταν πολύ σκληρή και αδυσώπητη μαζί μου .Έχασα τον πατέρα μου ,το στήριγμα μου στα 24 μου χρόνια ,2 χρόνια πάλευα να γίνει καλά και όλα αυτά με οδήγησαν σε σκοτεινούς μαραθώνιους με ανώμαλο δρόμο .Και έτσι ξέχασα να τρέξω των δικό μου αγώνα για χαρά .Νιώθω όμως ότι τον τρέχω τώρα. Αυτή η καθημερινή εγρήγορση και η ενασχόληση με τον Δήμο με γεμίζει με φως .Φωτίζεται η ψυχή μου με χαμόγελα, όνειρα για δράσεις , αποτελέσματα, διάθεση για προσφορά και ένα καλύτερο περιβάλλον ζωής στην πόλη μας.
Και όπως αναφέρει και ο Σολωμός ' Η δύναμη σου πέλαγο και η θέληση μου βράχος.'
Έχω τη θέληση, χρειάζομαι τη δύναμη σας.Το πέλαγος μεγάλο ,αλλά οι βράχοι αντέχουν.Και πρέπει να αντέξουμε μαζί.
Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου
Μια θάλασσα κόσμου ,παιδάκια με τους γονείς τους, με τους παππούδες ,νέοι,άτομα με ειδικές ικανότητες ,όλων των ειδών οι άνθρωποι ξεχύθηκαν ενθουσιασμένοι για έναν 'αγώνα' με αγνά κίνητρα προκειμένου να μαζευτούν χρήματα για φιλανθρωπικούς συλλόγους. Όλοι μαζί ενωμένοι εμψυχώναμε ο ένας τον άλλο ,αμβλύνοντας την ανησυχία για αποτυχία .Γιατί για όλους σημασία είχε η συμμετοχή!
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότερο παρατηρώ ανθρώπους να γελάνε δυνατά και με την καρδιά τους. Ολο και περισσότεροι 'σκάνε' ένα συμβατικό χαμόγελο αλλά η κούραση και η αγανάκτηση είναι ζωγραφισμένη στα μάτια τους.Γιατί τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια!Αγανάκτηση γιατί η ζωή μας πλέον έχει γίνει μια καθημερινή ταινία που επαναλαμβάνεται συνεχώς και η αναλγησία έχει πάρει τη θέση της ζωντάνιας και της διάθεσης για να ζήσουμε.Πολλές φορές πιάνω και εγώ τον εαυτό μου να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην καθημερινή ρουτίνα και οι μέρες να μην έχουν νόημα.
Χθες όμως όλα γέμισαν με φως ,παρόλο που η Θεσσαλονίκη μας ήταν βροχερή.Ο Μαραθώνιος φώτισε τις καρδιές μας με γέλια, πειράγματα , γνωριμίες και τη χαρά του ταξιδιού στην Ιθάκη και ευτυχώς και την επίτευξη του στόχου με την άφιξη στον τερματισμό.
Σκεπτόμενη τον όρο 'μαραθώνιος' αναλογίζομαι σε πόσους μαραθώνιους τρέχουμε στη ζωή μας και πολλοί είναι και ταυτόχρονοι και ακόμα πιο δύσκολοι από τα 5 χιλιόμετρα..'Εργασιακοί' μαραθώνιοι προκειμένου να είμαστε σωστοί ως επαγγελματίες ,ως εργοδότες ,ως οικοδεσπότες στα μαγαζιά μας ,στην κοινωνία .'Οικογενειακοί'/'φιλικοί' μαραθώνιοι ώστε να είμαστε κοντά στην οικογένεια μας και στους φίλους μας παρά την αλλοτρίωση που μας δημιουργεί η σκληρή πραγματικότητα με τις αμέτρητες υποχρεώσεις ,τα βάσανα και τις πολλές ώρες εργασίας.Τα είδη των μαραθωνίων μας πολλά .
Ο πιο σημαντικός μαραθώνιος όμως είναι αυτός με τον εαυτό μας .Πολύ συχνά αμελούμε να 'τρέξουμε' και για εμάς.Να πάρουμε μέρος στον μαραθώνιο της ψυχής μας .Στον αγώνα για την προσωπική μας ευτυχία και ολοκλήρωση.Η πορεία ζωής των 27 μου χρόνων ήταν πολύ σκληρή και αδυσώπητη μαζί μου .Έχασα τον πατέρα μου ,το στήριγμα μου στα 24 μου χρόνια ,2 χρόνια πάλευα να γίνει καλά και όλα αυτά με οδήγησαν σε σκοτεινούς μαραθώνιους με ανώμαλο δρόμο .Και έτσι ξέχασα να τρέξω των δικό μου αγώνα για χαρά .Νιώθω όμως ότι τον τρέχω τώρα. Αυτή η καθημερινή εγρήγορση και η ενασχόληση με τον Δήμο με γεμίζει με φως .Φωτίζεται η ψυχή μου με χαμόγελα, όνειρα για δράσεις , αποτελέσματα, διάθεση για προσφορά και ένα καλύτερο περιβάλλον ζωής στην πόλη μας.
Και όπως αναφέρει και ο Σολωμός ' Η δύναμη σου πέλαγο και η θέληση μου βράχος.'
Έχω τη θέληση, χρειάζομαι τη δύναμη σας.Το πέλαγος μεγάλο ,αλλά οι βράχοι αντέχουν.Και πρέπει να αντέξουμε μαζί.
Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου